Dag 17 Moratinos

Nu eens even een beeld van ons ochtendritueel. Zonder de wekker te zetten slagen we er al dagen in om voor zevenen uit ons bed te komen.

Het kan beginnen. Wassen, racebroek aan en vervolgens proberen de rest van de wielerkleding van de dag te verzamelen en uiteraard aan te trekken. Alle tassen en koffers weer inpakken.
Genieten van het ontbijt, tanden poetsen, zonnebrandcrème op gezicht , armen en benen en daarna met de koffers en tassen naar de auto. Ondertussen nog een gesprekje met deze en gene aangeknoopt en ze “Bien Camino “gewenst
Auto inpakken. Fiets van de chauffeur van de dag inladen. Routeplanner 1e stop instellen Ondertussen zijn we wel ca. 2 uur verder. Rond negenen zijn we vertrokken.

Ditmaal een korte rit. Het routeboek maakt melding van 95 km.
Het hotel, of beter gezegd hotelletje, lag vlak aan de route, waardoor we snel weer het vertrouwde “groene balkje” in ons scherm kregen.
De omgeving was redelijk vlak, dus de wegen ook. Maar wederom werden we verrast.
Niet zozeer dat we verkeerd reden, maar dat we geconfronteerd werden met ruim 25 km onverharde wegen.

Bij onze eerste stop in Frontera, hebben we ons dagelijkse stempel gehaald.
Waren deze gisteren nog stoffig, na de regen van vannacht was dit wel even anders.
Het was van links naar rechts sturen om alle plassen en gaten te ontwijken.
Niet iedereen in de groep vindt het leuk, om over dit soort wegen te rijden. Er wordt ons echter niets gevraagd. Als je naar Santiago wilt rijden, moet je gewoon accepteren, waar je langs gestuurd wordt.

Onderweg troffen we regelmatig gestapelde stenen, in de bergen ook wel steenmannetjes genoemd, aan. Deze hebben verschillende functies. Het kan een richting geven, anderen zijn van mening dat het stapelen van stenen geluk brengt.

Aangezien de volgauto niet over deze onverharde wegen kon rijden, hebben we de 2e stop gemist en zijn we, na een kleine rustpauze, rechtstreeks doorgefietst naar ons hostal in Moratinos.

Om 14.30 uur waren we ter plekke. Zo vroeg zijn we nog niet eerder aangekomen. Ruim 4 uur eerder dan onze langste rit.
Op het terras maar gelijk van een verlate lunch genoten. Een heerlijk broodje ham/kaas viel ons ten deel. Vervolgens weer overgegaan tot de orde van de dag.
Douchen, verkleden, kleding (laten) wassen, maar nu ook de fiets voor de volgende dag prepareren. Alle leem en ander smeer verwijderen en voor een aantal onder ons nieuwe banden monteren.
Gelukkig was hiervoor, vandaag, voldoende tijd.
Ook tijd om met andere gasten te praten, zoals Peter, een Duitser, die een jonge knaap begeleid en samen vergezeld van een ezel het Camino-pad lopen. Ze overnachten buiten of bij slecht weer in een tentje. Heel bijzonder.

Morgen rijden we naar Hospital de Orbigo, vlak achter Leon. Het eind is in zicht.