Dag 18 Hospital de Orbigo

Vanochtend zagen we vanuit onze slaapkamers de zon, voorzichtig achter de heuvels opkomen.
Een mooi, rustig begin van de dag.
Wel fris, maar niet zo verwonderlijk op 800 meter hoogte. In de loop van de dag liep de temperatuur, ondanks andere voorspellingen op tot ruim 20 graden.

Dat Corona in Spanje nog in een ander stadium zit, is wel duidelijk. De mondkapjes worden nog veelvuldig gebruikt. In een van de plaatsjes zagen we veel mensen in de rij bij de Consultorio Médico. Blijkbaar om nog een booster oid op te halen.

Vanuit Moritanos richting Leon, rij je door een vlak landschap. Jacques Brel heeft er ooit een liedje over gemaakt: “Mijn vlakke land”, maar hij had het niet over dit deel van Spanje. Ondanks dat is het gewoon een schitterend lied.

Na 1,5 uur was de 1e stop al bereikt. Fietsen op het vlakke is, aan ons Hollanders, wel over te laten.
Op naar Leon waar in de prachtige kathedraal, weer een stempel aan onze collectie kon worden toegevoegd.

De 2e stop was ruim 2 uur verder gepland. Het gaf de chauffeur van dienst de kans, om een stukje van het Caminopad te gaan lopen. Respect voor de wandelaars. Wij klagen misschien wel een beetje over zadelpijn, maar kunnen het zittend af.
Veel wandelaars, zie je, geplaagd door, knie-, voet- en heupproblemen, moeizaam hun weg vervolgen. Over karakter gesproken!

Onderweg leidde een sanitaire stop van een van ons, tot de nodige commotie. We hadden zijn “noodkreet” niet gehoord en peddelden, al pratend, rustig verder.
Na enkele kilometers, zagen we dat de groep niet meer compleet was. De fietsen snel gekeerd, om de eenzame fietser, weer in ons midden op te nemen.

Bij het Hostel aangekomen, zag het er verlaten uit. Ramen en deuren gesloten en de gordijnen dicht.
Op een van de deuren stond een trieste mededeling. De eigenaar was gisteren op 79 jarige leeftijd overleden.
Het vermelde telefoonnummer werd niet opgenomen. In het tegenover gelegen café, waar veel gepensioneerde Spanjaarden zaten, was helaas niemand die de Engelse taal machtig was. Uiteindelijk wel iemand gevonden die de familie kende en aangaf wel even te bellen.
Uiteindelijk kon het  hostal alsnog voor ons geopend worden. Naar het scheen, waren we de enige gasten deze dag.
Keurige kamers, maar door genoemde omstandigheden, konden we niet van de overige faciliteiten gebruik maken. Geen probleem, er zijn ergere dingen in deze wereld.
 

Vandaag hebben we ca. 125 km afgelegd. We zijn nog maar 3 dagen en minder dan 300 km van Santiago verwijderd.

Op naar Villa Franca del Bierzo, op naar Rabanal. Een bijzondere plek voor ons allemaal!