Dag 22 Santiago

Dag 22 Santiago the day after.
 

Gisteren hebben we de aankomst wel als heel bijzonder ervaren. Veilig aankomen, naar een rit van ruim 2500 kilometer, is zoals we ervaren hebben niet vanzelfsprekend.
Hoewel we nog niet de kerk bezocht hadden, hebben we wel kunnen zien wat het ook met anderen deed.
Na gezamenlijk gegeten te hebben, zijn we nogmaals naar het plein voor de Kathedraal gegaan.

Ook toen was het weer bijzonder druk. Onder een van de vele koepels, zorgde een, in origineel Spaanse kleding gestoken, ensemble voor een muzikaal onthaal.
Er werd gezongen, gedanst en zoals gebruikelijk gecollecteerd.

Vanochtend zijn we wat later aan tafel gegaan. Het idee dat de fiets in de garage kon blijven staan, was vreemd, maar voelde verder goed.
Na het eten, nog even, in onze andere tenue, een foto op het plein laten maken.

Nu er niet meer gefietst hoefde te worden konden al onze wielerattributen weer in de tas.
Spannend om te zien hoeveel ruimte er, nadat de fietsen en de sporttassen, voor ons vijven en de overige tassen en koffers over zou blijven. Kan alles mee of moet er nog extra vervoer naar Nederland geregeld worden?

Gelukkig lijkt het te verlopen zoals we vooraf hadden ingeschat.

Ons uiteindelijk doel was nog niet bereikt.

Het bezoek aan de Kathedraal en het Nederlandse Pelgrimsbureau stond nog op het programma.

Vanaf ons appartement naar de Kathedraal, was slechts enkele minuten lopen.
Bij de Kathedraal aangekomen, werden we onaangenaam verrast door een lange rij wachtenden, die evenals wij, graag naar binnen wilden.
Een klein half uur later, kwam de rij in beweging. Het bleek dat er een Pelgrimsmis in de Kathedraal was, zodat het bezichtigen en een kaars opsteken op dat moment niet mogelijk was.
Bij het binnengaan van de Kathedraal werden we verrast met de mededeling dat een mondkapje blijkbaar verplicht was. Ons Spaans is echter dermate slecht, dat we dit niet hadden begrepen.

Zoals bij de Mariakapel in Wierden beloofd was, zouden we de meegenomen kaars ontsteken.
Johan heeft deze taak met verve volbracht. Misschien niet gebruikelijk, maar we hebben ook hier enkele foto’s van gemaakt.
Aansluitend heeft eenieder van de groep die dat wilde, persoonlijk een of enkele kaarsjes opgestoken en in stilte , zijn gedachten, wensen en emoties, verwerkt.
Hoewel de laatste stempel nog gehaald moest worden, voelde dit goed en zagen we dit als afsluiting van onze tocht.

We hadden graag in Santiago de laatste stempel bij het Oficina de Acogida al Peregrio willen ophalen. Dit werd een teleurstelling. Rijen lang voor het kantoor en vervolgens een chaos om U tegen te zeggen.
In goed overleg besloten deze stempel, te vervangen door een stempel van het Nederlands Pelgrimsbureau, dat in hetzelfde pand gevestigd is. Dit betekende wel dat we geen officieel certificaat van onze reis hebben ontvangen.
We weten wel beter, de reis, inspanningen, indrukken en ervaringen, blijven ons leven bij, en haalt niemand ons af.
 

Afgesproken dat Ben en Joop, voor de stempels, naar het Pelgrimsbureau zouden gaan. Hier hetzelfde probleem. Mondkapje verplicht. Ondanks dat ons Spaans nog niet veel beter was geworden, werd het ons hier wel heel duidelijk gemaakt. Niet naar binnen.

Waar haal je nu nog een mondkapje. Zijn in de winkels niet te koop. Toch maar even een souvenierswinkel ingelopen. Vriendelijk gevraagd om een mondkapje. De verkoopster leefde met ons mee en gaf ons 2 mondkapjes van de zaak.

Bij het pelgrimsbureau hartelijk door Ad en José ontvangen. Na een kopje koffie kregen we onze laatste stempel en als afscheid 2 kleine gedichtjes van Rieky Rieter.

Hiermee was ons Pad voltooid, zoals in een van de gedichtjes zo mooi wordt verwoord.
Om niemand te teleurstellen, als afsluiting het gehele gedichtje
Voltooid is dit pad,

voldaan zijn we en gelukkig,

nu delen van wat bijna niet te delen is,

delen is vermenigvuldigen,

alsmaar groter wordt ons geluk,

vanbuiten en vanbinnen...