Dag 21 Santiago de Compostela

Vallen, opstaan en weer doorgaan.

Vanochtend weer eens ons eigen ontbijt verzorgd. Heeft ook zijn charme. Ieder zijn taak om gezamenlijk hier van te genieten.

De laatste dag op de fiets richting Santiago de Compostella.
Aangezien het gisteravond bijzonder slecht weer was. Regen, donder en bliksem, waren we wel even benieuwd wat deze dag ons qua weer zou brengen.
Voor het verslag toch maar even een screenshot gemaakt, om het, voor dit verslag, goed weer te geven. “Overdag schijnt van tijd tot tijd de zon. In de loop van de dag ontstaan pittige buien met kans op onweer en hagel”. Waarvan akte.

We vertrokken vanochtend uit een een vochtig Portomarin, om binnen enkele kilometers al weer aan onze eerste klim van de dag te beginnen.
Tijdens de klim hadden we het gevoel dat we met ons hoofd in de wolken waren, maar dit moeten we even corrigeren. We reden door de wolken. Het zicht werd met de minuut minder. Onze achterlichtjes aangezet. Alle aandacht bij de weg en het verkeer vervolgden we onze weg.
De regen van gisteravond had een stroom van modder en grint op de wegen achter gelaten. Dit was nog een extra aandachtspunt.

Gelukkig werd het vrij snel zonnig en reden we gezellig door naar ons eerste rustpunt in Melide.

Zoals gebruikelijk weer een lekker bak koffie met iets erbij.

Nadat we weer vertrokken overkwam ons iets bijzonders.
We zaten nog maar net op de fiets toen een automobilist, waarschijnlijk met een black out, recht op ons afreed.
Op dat moment passeerde ons een auto. Dat was ons geluk. Deze auto was namelijk onze buffer. De auto werd frontaal door genoemde auto/automobilist geraakt.
Als dit niet gebeurd was, dan …….
Er reed echt een engeltje op onze schouders mee. Nu bleef het bij een lichte valpartij, zonder verdere gevolgen.

Nadat van alle kanten mensen te hulp schoten, zijn we verder gefietst. Na ca. 5 km kwam Joop tot ontdekking dat hij zijn telefoon miste. In goed overleg besloten om toch maar terug te rijden, in de hoop de telefoon te vinden. Tijdens de val was, de telefoon blijkbaar uit het wielershirt gevallen.
De telefoon was door een van de omstanders gevonden en gelukkig aan, de bij het ongeval opgeroepen Guardia Civil, afgegeven. Onder dank de telefoon weer in ontvangst genomen.
 

Onze tocht kon na deze commotie weer opgepakt worden. Al snel werden we herinnerd aan hetgeen de “weerman” voorspeld had.
Het ging regenen, niet zo maar een buitje, maar het plensde.
Er waren nog een kleine 30 kilometer te gaan. Ondanks het slechte weer en de vele beklimmingen, nam de spanning ongemerkt toe.
Hoe zou het zijn in Santiago? Kunnen we nog een foto bij het plaatsnaambord maken? Blijft het regenen?

Nou inmiddels hebben we een antwoord op al deze vragen.
Santiago binnen rijden geeft een kick. Op afstand zie je de kathedraal liggen. Hier naar toe fietsend, werden de laatste klimkilometers gemaakt (plusminus 2,000 hm’s vandaag).
Op het plein, hebben we aan een van de vele Camino’s gevraagd een foto van ons en de kathedraal te maken. Deze hebben we uiteraard direct naar onze dierbaren gestuurd.

Santiago is een mooie, bijzondere stad. De kathedraal en het plein zijn het middelpunt van de stad.
Wij waren blij of liever gezegd enthousiast ons doel te hebben bereikt. Gezien de vele vreugdekreten waren we blijkbaar niet de enigen.

Om met zijn vijven bij de kathedraal te eindigen, hebben we de auto in een plaatsje nabij Santiago geparkeerd, zodat we, inclusief de chauffeur van de dag, gezamenlijk de stad zijn ingereden richting de kathedraal.
Van dit moment hebben we gedroomd en nu ervaren. Met een “boks” hebben we de rit afgesloten en afgesproken hier een toast op uit te brengen.
Inmiddels de auto weer opgehaald en kan de avond beginnen.

Onze accommodatie is een mooie afronding van onze tocht. Vele mooie en bijzonder overnachtingen gehad, maar qua luxe kunnen we hier wel 2 dagen vooruit.

Morgen gaan we de Kathedraal in om er een kaarsje op te steken, deze bezichtigen en de laatste stempel te halen. Maar hierover morgen meer.